Samen nu naar de familie Emmanuel Obeng Mensah

Na ons ontbijt gaan we op pad: eerst een taxi, zowaar op tijd. Aangekomen op het grote station, Jur ontfermt zich over alle bagage en ik ga eens kijken waar ik 2 tickets kan bemachtigen. Nu dat heb ik snel bekeken: rijen wachtenden en maar 2 bussen: GHANA stelt je geduld altijd op de proef.
Dus Jur buiten in de schaduw en ik aansluiten in de rij. Maar ..... na 1 uur de tickets. Nu de bagage nog in het ruim van de bus. Vorig jaar enorm afgezet als blanke mensen, dat gaat deze keer niet gebeuren. Jur voert een toneelstuk op en voor de normale prijs 10 cedis is alles voor elkaar.
Zo dat trauma(voor Jur) is ook verwerkt.
De duur van de busrit valt onze deze keer zwaar. Na 7 uur reizen inclusief wachten ontmoeten we Emmanuel op het station in Tech. Daar is het altijd een heksenketel, dat is met geen pen te beschrijven. Iedereen vliegt op je af. wil gelijk een taxi voor je zijn, de bagage als je niet oppast wordt ook opgepakt. Want ja overal hier in Ghana kun je met allerlei " goede acties" geld verdienen, zelfs de weg wijzen kost hier geld.
Of je staat voor een stoplicht te wachten en je let niet op, zie je ineens dat de voorruit vol met zeep zit.

Nu nog een taxiritje van een half uur en we zijn bij de familie.
Truusje roept al Oma // Opa , kleine Jur kijkt helder uit zijn ogen naar die 2 witte mensen.

Schroeven/machines/kleurboeken en kinderkleding worden uitgepakt.
Jur krijgt gelijk een rondleiding in de werkplaats, wordt om het pand heen gelopen, de plek van de eigen waterpomp, de filter voor het water.
Kortom alles is piekfijn in orde.
Emmanuel heeft ondanks de crisis hier voldoende werk.
Kwaliteit wint ook hier van kwaliteit en niet te vergeten: EERLIJKE HANDEL