Terugreis naar Kumasu

Vrijdag middag net zoals in Nederland spits.
Eerst met de trotro van Duayaw Nkwanta naar Kumasi.
Deze keer trof ik het niet: een trotro die aan alle kanten rammelde.
Bromde, gromde en op zijn tijd de hoge tonen uit de motor spuugde.
Nou is dat nog niet erg, maar de chauffeur mag ook nog wel een lesje hebben in rustig rijden, zeker als je de gaten in de weg wil vermijden.
Kortom jullie begrijpen het al ik zweette peentjes en was blij dat we Kumasi naderde en een grote vrachtwagen voor ons opdoemde, waar mijn tortro niet voorbij kon.

Bovendien ben ik blij met nog een beetje vet op mijn billen.
De verkeersdrempels zijn hier hoog of heel kort, kortom naast een wandelende nier moest ik ook af en toe mijn zitvlees uitdeuken.

En dan te bedenken dat ik in het st. John's Hospital heel veel mensen met scheenbreuken heb zien liggen. Allemaal door verkeersongelukken.
Je zit in zo'n tortro ook opgesloten en je benen kun je niet meer strekken of in je nek leggen.
Dus net zoals alle ghanezen hier heb ik veel schietgebedjes naar boven gezonden.

Het is gelukt alles zit er nog op en aan, maar nu de taxi of trotro zoeken naar Asakor Mapong waar Emmanuel woont: dit kan ik jullie niet uitleggen; het is alsof je door een doolhof van auto's loopt en dan zigzaggen tussen de vrouwen en mannen met vis, koeienpoten, tomaten, pepers en kippen.
Maar het is me gelukt!
Ben heelhuids binnen, blij maar ook een beetje uitgeput van deze inspanning.
Zoals Emmanuel altijd zegt: reizen in Ghana is werken.